Tegenstelling

Natuurlijk hebben jullie allemaal onze nieuwsbrief gehad maar op de site kun je toch iets uitgebreider verslag doen van alles.. dus bij deze :)

Wat ik (Joanneke) me laatst besefte was dat toen we vorig jaar in Namibie waren ik dacht: 'Is hier nou zo hard hulp nodig? Is dit armoede?' We kwamen het vliegveld op wat zo ongelooflijk luxe was (vergeleken met de ideeen die ik erover had ;) ) en buiten stonden allemaal luxe auto's (huurauto's), Windhoek heeft grote winkelcentra's met heel veel luxe winkels.
Op het eerste gezicht zie je niet dat er hulp nodig is...

Maar dan leer je mensen kennen... je komt wat verder dan de hoofdstraat van een dorp...

Deze week bedacht ik me hoe tegenstrijdig hier alles is....
Als je 'blikjesdorp' in gaat en ziet hoe deze mensen leven...

De kinderen die bij het RKC komen, nemen echt niet de tijd om netjes met vork en mes te eten, het eten wordt echt naar binnen gestouwt...
Bij de kidsclub stelen ze elkaars eten als ze buiten het hek komen...
Een aantal kids hadden laatst zelfs onze vuilniszakken gestolen en wilden brood gaan eten van een paar weken oud... ze waren boos dat ze dit niet zomaar mochten doen en dat wij dit eten weg wilden gooien. En eigenlijk.. hadden ze nog gelijk ook!

Elke woensdag kook ik met een groepje kinderen. Voor mij vanzelfsprekend vertel ik ze dat ze de rotte stukken weg kunnen gooien.. dit lijkt ze niet een heel goed idee en eten het liever op.

Deze kinderen moeten wel aan zichzelf denken om te overleven.
Laatst waren er eieren en aardappels weg. Na lang doorvragen en zoeken, werden er eieren uit de BH's en sokken gehaald.

Een tijdje terug moesten we 200 appels schillen en in kleine snijden voor de kidsclub. Al kletsend en snijdend was ik samen met een lokale medewerker de appeltjes aan het klaar maken.
Op een gegeven moment keek ik hoever ze was. Ze had net zoveel appels als mij geschilt alleen was haar hoopje afval 10 keer zo klein als die van mij.

Op zo'n moment schaam je je ook wel een beetje. Hoe gemakkelijk wij met eten om gaan, hoe gewoon en vanzelf sprekend het is.
Dan besef je je ook weer dat dit niet voor ieder mens vanzelfsprekend is....

Nog een voorbeeld hoe vanzelfsprekend iets voor ons kan zijn maar niet voor anderen ;)
Toen we net begonnen met huiswerk en schoolklas verbaasde we ons erover hoe vies het toilet elke keer was. Overal poep en nooit werd er doorgetrokken.
Tot dat Susan met de snuggere opmerking kwam: 'het is natuurlijk ook niet raar, de kinderen weten niet eens hoe een toilet werkt want geen één van de kinderen heeft een toilet thuis'
Daarna heeft Susan heel geduldig uitgelegd hoe alles rondom de toilet gang werkt. Vol verbazing keken ze toe toen er doorgetrokken werd :) wat een schatjes he?!

Zo maak je steeds weer nieuwe dingen mee waarvan je kunt leren.

Laats waren er twee jongen aan het vechten. Ik had ze uit elkaar gehaald en aan de tafel gezet. Na een paar minuten kwam ik bij ze terug. Eén ervan ging weer rustig verder maar de ander bleef snikkend met zijn koppie op de tafel liggen.
Ik heb hem vastgepakt ben op een rustig plekje gaan zitten en heb hem een knuffel gegeven.
Na een paar minuten werd hij helemaal rustig, dus ik ga een beetje naar achter zitten zo van: dit is denk ik wel genoeg. Maar hij bleef me stevig vasthouden en heeft met zijn ogen dicht wel 10 minuten op mijn schoot gezeten. Dit ontroerde me echt, een negen jarig jongentje wat zoveel behoefte heeft aan een knuffel.
Laatst kwam ik met zijn broertje in gesprek nadat hij met een ander had gevochten. Ik zeg nou nog even een drukkie. Na 10 sec. hoor ik diep gezucht. Hij was staant in slaap gevallen in mijn armen....

Dit zijn kleine voorbeeldjes waarbij ik me echt besef hoeveel liefde en aandacht deze kinderen missen. Natuurlijk kunnen we nooit de vervanging van een ouder zijn maar ik zie het toch als een opdracht om ze heel veel liefde, aandacht en bevestiging te geven, zodat ze Jezus mogen zien door ons heen..

Laatst hadden we het erover de dingen waar we tegenaan liepen bij deze kinderen.
Toen we over hun thuissituatie na gingen denken bedachten we ons ook dat het niet vreemd is dat deze kids dit gedrag vertonen, géén van de kinderen heeft een vader. Een paar hebben een moeder maar de moeders die er zijn, zijn heel vaak dronken.

We merken dat de kinderen echt genieten bij de school en huiswerkklas. Ze hebben afleiding, een andere situatie, eten en ontspanning. Als ze boos zijn roepen ze vaak dat ze niet meer komen. Laatst hadden we een groepje van 5 jongens die nooit meer zouden komen ;) ze zouden wel naar de ashoop (vuilnisbelt) gaan om daar eten vandaan te halen.
De volgende dag waren ze er weer allemaal....

Op dit moment bezoeken we ook regelmatig het ziekenhuis. Eerst vanwege een jong meisje dat we kennen die in het ziekenhuis lag. Steeds als we bij haar kwamen zagen we ook de andere kinderen in het ziekenhuis. Waaronder kinderen onder de twee jaar die in een klein zaaltje bij elkaar liggen. De zusters zeggen dat ze naar het weeshuis moeten want de moeders van deze kids kijken niet naar hen om.
Dit is erg om te horen...

We kwamen ook in gesprek met Rivaldo van 11 jaar. Hij vertelde dat hij al twee maand in het ziekenhuis was voor TB, hij moet nog twee maand blijven. Zijn ouders leven niet meer en zijn oma zorgt voor hem, zij had hem alleen nog nooit opgezocht!
Precies hetzelfde voor een meisje van 13 jaar, ook geen ouders wordt ook opgevoed door haar oma die nooit langs komt.

Dit raakt JJ en mij echt. We hebben ons voorgenomen om ze regelmatig te bezoeken, zodat ze iig af en toe bezoek krijgen.

Goed heel wat verhalen over alles wat we meemaken. Veel lastige dingen maar dit zijn dingen die we tegenkomen...

We merken dat God ons echt heel veel liefde geeft voor deze kinderen en de mensen in Rehoboth. We zijn op de plek die Hij voor ons bedoeld heeft :)

Liefs, Joanneke (en JJ)